May kuwento ako...
Ito ay tungkol sa Mime Raket namin sa Manila Peninsula last week.
Nakakapagod siya pero fulfilling naman in a way. At siguro, naredeem ko na ang sarili ko. Kaya ko palang magtrabaho na hindi hinahalo ang personal na emosyon.
Kay Kuya Ryan, Kuya Steeve at Ate Mariel...Im so happy kasi naging mas close tayo because of this. Thank you kasi di niyo ako iniwan during my churva moments...hehehe! Salamat sa mga yosi breaks natin k.ryan and sa mga kuwento mo sa accident prone brother mo ate mariel. K.steeve, sobrang daming salamat sa pagsabay sa akin pauwi...U KNOW naman ang pinagdadaanan ko. hahaha!
Kay Samuel...ay naku..di ko nagawa iyon lahat kung wala ka. Salamat din sa opportunity.
Kay Apol...for brightening our rehearsals dahil sa napakaputi niyang mukha dahil sa make-up.
Kay Estar at Jon...para sa chocolate chip sundae at sa mga usapang kachenesan.
Kay Gian...for trying na hindi talaga malate kahit galing pa sa isang raket.
At kay Eiv...sa pagpapasakit ng ulo ko...hehehe!
Sobrang mamimis ko talaga ito. May mga moments na ayaw ko na pero iniisip ko na lang na hindi lang para sa akin ito...para rin sa kanila. At dahil din dito ay marami akong natutunang mga bagay kagaya ng...
1. May mga bagay na mahirap at masakit pagdaanan pero kapag natapos na at kailangan mo ng iwan ay mahirap gawin. At hindi mo mapipigilan ang sarili na alalahanin ang mga nagyari.
2. Hindi lang lagi tungkol sa sarili natin ang mga bagay-bagay. Marami tayong naapektuhan sa ginagawa natin. At kailangan din isipan ang kapakanan ng iba kasabay ng pag-iisip natin ng ating kapakanan.
3. Mahirap maging pipi. Mahirap maging bulag. Mahirap magkunwari na wala kahit meron.
Tapos na. At hindi man ako nagsuot ng puti at nagpintura ng puti sa mukha...alam ko sa sarili ko na naging mime din ako sa sarili kong paraan. Nagmime ako...hindi nagsalita at itinago ang lahat ng nararamdaman. Masakit pala magmime.At sa huli...kung itatanong niyo kung mime pa rin ba ang pinag-uusapan...
Ang sagot...
OO!
..ata...
No comments:
Post a Comment