For LOVE or PRIDE...

Buhay nga naman...
Ilalagay ka talaga nito sa mga pagkakataong hindi mo minsan maintindihan.
Nakita ko ang aking sarili sa kani-kanina lang sa isang mala-REALITY TV na sitwasyon.
Ang title ng palabas... "For LOVE or PRIDE".

Para rin itong sikat na For Love or Money, kung saan sa huli, ay mamimili ang nanalo between the cash prize or yung tao.

With a twist nga lang ito.

Imbis na sa isang bahay ang setting ay sa isang Pre-school ang lugar. Hindi ko kinakailangang tumira doon. Kinakailangan lang na magtagal ako doon at makihalubilo sa mga tao kasama na si tooot. In line kasi ito sa malakihang selebrasyon na ipinagdiriwang ng institusyon kung saan napapabilang ang aming organisasyon ni tooot. Hindi naman siguro namin makukuha ang pangalan ng organisasyon namin kung hindi rin sa pangalan ng institusyon.

Ang group task sa reality show ay maghanda ng isang maikling skit para sa mga taga pre-school at pati na rin sa mga tao sa baranggay doon.

Ang personal task ko, to spend more time with tooot.

Pero unlike the real show, marami kang kalaban at lahat kayo ay mag-aagawan para sa puso ng isa while keeping in mind na maari ka ring manalo ng malaking amount ng salapi.

Sa show ko, wala akong kalaban...kung meron man ay wala sila doon. Aking-akin si tooot ng mga panahong iyon.

Ang kalaban ko lamang ay ang aking sarili: Ang aking kaartehan at kasinglaki ng aparador na PRIDE.

Kahit hindi naman ako talaga kasama sa lakad ay isiningit ko talaga ang aking sarili for moral suport keme at siyempre for tooot. Noong mga unag parte ay ok pa. Nag-uusap kami ng matagal at as usual ay nag-eenjoy kami sa company ng isa't-isa...

Hanggang sa...

Hindi ko alam na isa pa lang buong programa ang pupuntahan namin(may prayer, games, intermission and all that kumembulars) na tale note ay kasama ang mga lider ng institusyon. Ang siyang mga lider na pumutol sa isa sa mga pinakamalaki kong pangarap sa buhay.

Pagdating namin doon ay asiwa na ako, hindi na ako nakapagfocus. Umiral na ang ipinagmamalaki kong pride. Umaandar sa isip ko na it feels weird being there...helping those people na ayokong-ayoko na makita. Hindi ako mapakali.

Kaya nagstatement na ako. Sabi ko dahil sobrang init ay pagkatapos ng performance ng aking mga kasama ay aalis na ako. Buti na lang ay may isa akong kaorg na sumegunda at ninais na sumama.

Pero hindi pa rin ako nagpatalo, nilapitan ko siya at inaya.

Pero again, knowing tooot...maarte siya! Punyeta! Noong una ay pumayag na siya, pero sa kahulihulihan ay nagpasya pa ring manatili na lamang doon at sumabay sa sasakyan na pabalik sa institusyon.

Kainis di ba?

Kaya ang verdict ng show...nanalo ako dahil naipaglaban ko ang gusto ng aking sarili na wag magpailalaim sa mga lider ng institusyon. Pero talo dahil hindi naman iyon ang point ng pasali ko di ba? Ang gusto ko ay makasama siya.

Mahirap nga namang kalabanin ang sarili mo.