Maldita Monologues

"Ano ba ang mas nakakaawa, ang taong sumuko dahil nabigo sa pag-ibig, o ang taong hindi sumusuko?" -Andy, Coffee Prince

Hindi ko masasabing sanay o nasanay na ako. Ngunit masasabi kong ilang beses ko nang tinahak ang landas na ito...ang landas ng puso. Ilang beses na rin akong sumuong at nakipaglaban para sa inaasam kong pag-ibig...

Maraming mukha...
Maraming pagkakataon...
Iba't-ibang paraan...
Iba't-ibang simula...
pero siyempre
Isa lang ang kinahantungan...
Luha...
Hinagpis...
Paghihirap...
Pare-pareho...

Ito...ang storya ng aking pag-ibig.

Simula pa noong bata ako ay pinangarap ko ng lumigaya. Pinangarap kong makilala ang natatanging lalakeng magpapaibig sa akin at mabuhay na kasama siya habambuhay. Pero habang ako ay nagkakaedad na ay nararamdaman at natututunan kong mahirap pala ang aking kagustuhan.

Babalik tayo sa aking kabataan...highschool. Noong 2nd year ako ay may nakita akong lalaki. Dahil sa pagtatanung-tanong ay nalaman ko na first year pala siya. Noong una ay natuwa ako kapag nakikita ko siyang naglalakad sa corridor, magkakabanggaan sa canteen at kung anu-ano pang sitwasyong maari kaming magkita. At natapos ang 2nd year ko ng ganoon.

Noong nasa 3rd year na ako ay naging madalang na kaming magkita. Nasa 2nd floor na kasi ako at siya ay nasa 3rd floor pa rin.

Hanggang sa isang araw, pagdaan ko sa computer lab ay nakita ko ang aking teacher sa computer na tinuturuan naman ang kanilang klase. Exam noon. Nakaramdam ako ng kakaibang pakiramdam. Pagkatapos niyang sagutan ang kanyang exam at lumabas ng lab ay ako naman ang pumasok. Hindi ko maintindihan pero nagkaroon ako ng lakas ng loob na tanungin ang dati kong teacher kung ano ang pangalan niya at numero. Ibinigay nman sa akin dahil close naman kami ng teacher. Paglabas ng lab ay napuno ng saya ang aking puso. Pag-uwi sa bahay ay pinag-iisipan ko kung itetext ko siya at kung ano ang aking sasabihin. Pero dahil hindi naman likas sa akin na gumawa ng first move ay pinabayaan ko na lang. naniniwala kasi ako dati na kung meant na mangyari ay mangyayari no matter what. Kaya pinabayaan ko na lang. and besides, lumaki akong takot sa mga pagbabago at sa pagtetake ng risks.

Dumaan ang mga araw na walang nagyayari. Dumadaan din ang mga araw na nakikita kong sumasaya ang mga tao sa paligid ko dahil nagkakaroon sila ng karelasyon. Dumadaan ang mgar araw na dahil sumasaya ang mga tao ay napupuno ng galit at inggit ang puso ko. Nagsimula akong magalit sa mundo. Ang lagi kong tanong noon ay "Nagpapasalamat ako sa lahat ng blessings na binibigay sa akin, pero hindi ko naman hiningi lahat ng iyon...pero bakit ang kaisa-isang bagay na matagal o buong buhay ko nang hinihiling ay hindi pa rin matupad?" Naiinis ako na makita ang mga tao sa paligid kong masaya at punong-puno ng ngiti ang mga labi habang ako ay lugmok sa kalungkutan at pag-aasam. Sabi ko sa sarili ko noon ay hindi fair iyon. Pantay-pantay lang naman kami, bakit nila nakukuha ang bagay na iyon samantalang ako ay hindi.

Fast forward....

Dumating ang araw ng retreat namin noong 3rd year. Ibinuhos ko doon ang lahat ng namumuong galit ko sa tao at sa diyos. Isinigaw ko ang lhat ng saloobin ko. At sa huli ay nilinaw ko ang mga bagay-bagay at hiniling nasana ay dumating na "siya".

Tatlong araw ang retreat. Biyernes, Sabado at hanggang Linggo. Sa kamalasan ay walang signal sa Caleruega. Kung kaya't binuksan ko lang telepono ko nang kami ay nasa bus na pauwi. Sa aking gulat, Nagtext ang crush ko. Nagtatanong siya sa klasmeyt niya ng gagawin nila para sa isang report. In short, wrong send. Pero natuwa ako. Sabi ko sa sarili ko ay baka ito na. Baka sign na iyon. Pag-uwi ko ay tinext ko siya. Sinabi ko ay wrong send. Pero dahil sa pagiging mahiyain na naman ay hindi ako nagpakilalang ako. Nagpakilala ako bilang isang babae dahil na rin sa takot dahil alam kong straight siya.

Dumaan ang lunes at martes na nagtetext kami.

Pero sa di inaasahang pagkakataon ay nabuko niya rin ako. Tumawag siya sa telepono ko at nalaman niyang lalake ako. Hindi naman siya naglit pero sinabi niyang hindi na siya ulit magrereply. Madaling araw noon. Hindi na ako nakatulog. Pagpasok ko ng miyerkules ay malungkot ako at balot ng agam-agam. Pero that time, hindi ako sumuko. Nagtext ako kahit huling beses na. Sabi ko ay wala naman akong masamang intensyon. Gusto ko lang makipagkaibigan. at sinend ko na nang umaasa akong magreply siya.

Huwebes ng madaling araw... Nagreply siya. Sabi niya ay hindi talaga siya nakikipagkaibigan sa mga bading pero...it's worth a try naman daw. AT dahil sa timuran niyang iyon ay lumundag ang aking puso at sumigaw sa loob ng kaing dibdib.

Naging malapit kami sa isa't-isa. Nagtetextan araw-araw. Nagtatawagan. Ang sabi ko pa nga noon ay, baka ito na nga. Ang term ko sa nagyayari sa aming dalawa noon ay parang kami na pero walang formality ekek. Masayang dumaan ang mga araw sa amin. Pero dahil sa pagkaduwag ko ay hindi pa rin ako gumagawa ng mga paraan...hinihintay ko lang mangyari ang mga bagay-bagay.

Hindi ko alam na ang kaduwagan ko pa lang iyon ang sisira sa aming dalawa. Nalaman ko na lang na nililigawan na niya ang kaibigan kong babae. Noong nalaman ko iyon ay nagalit talaga ako. Hindi ko masabi kung anong nararamdaman ko. Basta gusto ko lang sumabog. Kahit luha ay walang pumapatak. Galit lang ang bumalot sa pagkatao ko. Dito na ako nagsimulang magsuot ng itim. Nagalit ako sa kaibigan ko. Ginawa ko s kanya lahat ng maiisip kong masamang bagay noon na maaring gawin sa traydor na katulad niya. Pero siya...ni hindi ko man lang siya kayang sigawan. Patuloy akong nagpakatanga at patuloy siyang minahal ng aking puso...ng aking buong pagkatao.

Fast Forward...4th year. Gagradutae na ako ng highschool. Nararamdamn ko at alam ko sa sarili kong wala na ang dati naming samahan pero patuloy pa rin ang aking puso sa pagtibok ng kanyang pangalan. SInulatan ko pa siya. Sinabi ko doon ang lahat ng nararamdaman ko at nas puso ko. SInabi ko pa sa sulat na "Kahit nasaan man ako, at kahit nasaan ka man, patuloy kang hahanapin ng puso ko para mahalin".

At diretso na ako sa unang taon ko sa kolehiyo na dala pa rin ang pag-ibig ko sa kanya.

Hanggang sa isang gabi, tumawag siya sa bahay namin. Nagkukuwento na naman siya tungkol sa isang babaeng hindi niya makuha. At pagkalipas ng mga taon, aynatanggap ko na. Naiyak ko ng unang pagkakataon para sa kanya. Luha ng pagbitaw. Naisip ko na kahit anung mangyari...mawala man at nagtagumpay man ako na pigilan sila ng kaibigan kong maging sila ay maraming darating na babae. Mga babaeng bibihag sa kanyang puso at magiging topic ng kanyang mga kuwento...pero ako, kahit kailan...kahit naong gawin ko...kahit ipakita ko sa kanya ang puso kong duguan ay hindi niya ako mamahalin.

Mapagpaasa siya! gahaman. Walang kuwenta. Hinayaan kong umibig ang aking puso para sa isang taong hindi ako kayang mahalin mula pa sa simula.

Iyon ang nagtakda ng pagbabago sa aking buhay. Nagsimula akong magalit sa pag-ibig. Pinigilan ko ang aking pusong tumibok. Pinigilan ko ang aking sarili na mahulog para sa mga taong nasa paligid ko. Naging matigas ako. Kulang na lang ay isuka ko ang kapaitan na naipon sa buo kong pagkatao.

Pero ang tadhana nga ay mahiwaga. Habang ako ay lugmok sa panghihinayang at problema noong aking 3rd year ay nakakilala ulit ako ng isang tao. Wala lang siya sa kin. Kaibigan. Period. Pero hindi pala nakatakdang tumigil sa tuldok ang lahat para sa amin.

Naging malapit kami sa isa't-isa. Lumalabas kaming magkasama. Nagtetextan at nagtatawagan. At dahil doon, pinigilan ko man ay nakita ko na lang ang aking sarili na nahuhulog para sa kanya. Sabi ko noon, sapat na siguro ang kalungkutan at kabiguan na natamo ko. Baka ito na ito.

Sa pangalawang pagkakataon ay umasa ako. Umasa akong ito na ang panahon upang lumigaya ang aking puso. Ibinigay ko sa kanya ang lahat ng pagmamahal na alam kong ibigay. May pagkamaramot man ang pagmamahal na iyon, wala akong pakialam noon. Dahil iyon ang lam kong pag-ibig noon.

Pero sa kasamaang palad. Hindi pa rin. Kahit nga naman ano pala ang gawin mo, kahit ibigay mo pati puso at kaluluwa mo, kung hindi ka niya kanyang mahalin sa paraang gusto mo ay hindi mangyayari ang lahat. Nas isang gilid ako na ibinibigay ang lahat sa kanya, ngunit nasa kabilang dako pala siya, nagbibigay ng pag-ibig para sa iba.

Nagalit akong muli, pangalawang beses na ito pero ganun pa rin. Inisip ko kasi na masyado niya kaong nakilalang matigas at galit sa mundo kung kaya hindi niya narealize na kaya ko din siyang mahalin. Mahirap ang nagyari at pinagdaanan ko sa kanya. Pero natanggap ko. Iba't-iba pa rin kasi ang hugis ng pagmamahal. Hindi lang ang alam mo ang tama. Kaya patuloy ko siyang minahal...ngunit hindi bilang isang maari kong makarelasyon...ngunit bilang isang malapit na kaibigan. At dahil doon ay pinalaya ko na siya at ang aking sarili mula sa gapos ng aking galit, hinagpis at poot.

Dalawang pinakamahalagang taong dumaan at nagpatibok sa aking puso. Dalawang pagkatalong buong buhay kong dadalhin.
Kaya sinabi ko sa sarili ko, kailangan matuto na akong magrisk kahit papano. at kailangang maipakita ko sa mga tao sa paligid ko na hindi ako taong ubod ng tigas na hidi na nila ako maaring mahalin.

Hanggang dumating siya...ang taong muling bumubuhay sa puso ko. Madalas akong tinatanong ng mga kaibigan ko kung mahal ko na siya. Ang lagi ko namang sagot ay hindi pa. Gusto ko pa lang siya. Ngunit madalas din sinasabi sa akin na baka natatakot lang akong aminin sa aking sarili na mahal ko na siya para kapag walang nagyari sa pagtingin ko sa kanya ay hindi ako masyadong masaktan. Ang totoo, hindi ko alam. Siguro nga mahal ko na siya. Ewan. Ang alam ko lang ay gustong-gusto ko siya. Gusto ko siyang laging nakikta, nakakausap at nakakasama. Pinagagaan niya ang mabigat kong pagtingin sa mundo.

At katulad ng nakaraang dalawa ay heto na naman ako. sumusuong na naman sa labanang hindi ko alam ang kahihinatnan...o alam ko na nga ba...pero ayokong isipin. Dahil ang alam ko lang na katapusan sa mga kuwentong pag-ibig ko ay puro sakit at luha. Ayokong isipin na matapos kong hayaang mahulog ang aking sarili ay siya ang pangatlong tao na hindi ako sasaluhin at pababayaan akong mamatay.

Magulo ang isip ko tungkol sa kanya. Kung anu-anong bagay ang laging sumasagi sa aking isipan. Nakakasakit na ng dibdib. Pero wala akong magagawa, Nagririsk ako e. Kasama naman sa pagririsk ang alam mong maari kang masaktan sa huli pero ginagawa mo pa rin. Iniisip kong kapag naitam ko ang mga mali ko sa nakaraan kong dalawang pagkatalo ay mananalo na ako this time. Iniisip kong matapos ang maraming sakit ay nararapat naman siguro akong lumigay sa piling niya.

Pero ewan. Hindi ko naman hawak ang panahon...ngayon pa at paalis na ako. hindi ko rin hawak ang puso niya upang kontrolin na mahalin niya ako at magustuhan.

Nandito na naman ako. Simula bata hanggang magkaedad. Nasa isang tabi...nakatingin sa langit at umaasa. Nasa isang tabi, nakatingin sa mga taong dumadaan, na sana isa doon ay mapansin ako at lapitan...Na ang taong iyon...sana ay siya na.

Ngayon...Masasagot niyo na ba ang tanong ko...

"Ano ba ang mas nakakaawa, ang taong sumuko dahil nabigo sa pag-ibig, o ang taong hindi sumusuko?"