Paalam Part1

Bibi Part1

Kagaya ng nauna ko ng nasabi...

"Darating ang panahon, igilan ko man o hindi ay kailangan kong lumisan at mag move on. Gustuhin ko man o hindi ay wala akong magagawa dahil iyon ang kailangan."

At sa bawat araw na lumilipas ay nararamdaman kong totoo at nagiging totoo ang mga sinabi ko.

Mahirap.

Masakit.

Malungkot.

Nakakapanghina isipin.

Pero kailangan kong gawin.

Unti-unti ko ng hinahanda ang aking sarili.

Sana matutunan kong maging manhid sa lalong madaling panahon.

Sana makaya kong hindi masaktan kapag iniwan ko na siya.

Hindi ko maubos maisip na kailangan kitang iwan pagdating ng panahon...at kailangan pa sa ganitong paraan...

So TIRED...

Minsan nakakapagod mabuhay

Nakakapagod magkunwari

Nakakapagod magsinungaling

Nakakapagod na magpakamanhid

Nakakapagod tumawa

Nakakapagod lumakad

Nakakapagod ngumiti

Nakakapagod umiyak

Nakakapagod malungkot

Nakakapagod pumili ng damit na kailangang isuot

Nakakapagod manood ng TV

Nakakapagod mag-internet

Nakakapagod tumunganga

Nakakapagod tumingin sa fone kung may nagtext

Nakakapagod tumingin sa orasan na ang bagal gumalaw

Nakakapagod mag-isip

Nakakapagod umasa

Nakakapagod mangarap

Nakakapagod ngumiti kahit ayaw mo

Nakakapagod umintindi ng mga tao

Nakakapagod ng ikaw na lang lagi

Nakakapagod magsapatos araw-araw

Nakakapagod maghintay

Nakakapagod ipilit ang sarili sa tao

Nakakapagod magsalita

Nakakapagod magtago

Nakakapagod matakot

Nakakapagod maging matapang lagi

Nakakapagod maging mabait

Nakakapagod magmaldita

Nakakapagod sumigaw

Nakakapagod magyabang

Nakakapagod mainggit

Nakakapagod makinig

Nakakapagod magmahal

Nakakapagod lumaban

Nakakapagod ang mga bagay na paulit-ulit...

Nakakapagod ang mga bagay na hindi na nagbago...nagbabago at magbabago

Nakakapagod gawin ang bagay na nakasanayan ko na.

Nakakapagod sabihin sa sarili na okay lang lahat kahit hindi naman ata.

Napapagod na AKO.

Kung kaya ko lang iwan ang mga nakasanayan ko...

Kung kaya ko lang huwag matakot sa mga pagbabago...

Kung kaya ko lang lumayo at huwag ng magpakita habambuhay...

Maskara...

Maskara...Pagkukunwari...
Katotohanan...BitterBitch!




Lahat tayo ay may mga maskarang sinusuot araw-araw upang ikubli ang kung ano mang mga bagay na ayaw nating ipakita sa iba. Marahil ito ay ang masamang pagkatao natin na ayaw nating ipakita sa iba, mga sikretong kapag lumabas ay magsisimula ng ating kasiraan, o minsan, ang mga kahinaan nating hindi maaring malaman ninoman upang hindi nila ito magamit laban sa atin.

At sa panahon natin ngayon, sa daming bagay na kailangan nating itago sa madla ay hindi lamang isang maskara ang isinusuot natin. Isa sa pamilya, sa kaibigan, etcetera...etcetera. Kung minsan pa ay napapagbaliktad na natin ang kung anong maskara ang dapat nating gamitin.

Habang naghahalungkat ako ng gamit kagabi ay may nakita akong maikling sulat na ibinigay sa akin ng aking kaibigan.
Nakalagay doon na... "Mahirap ang ating kalagayan dahil hindi natin maaring ipakita ang tunay nating mukha sa iba sa likod ng ating mga maskara. Kinakailangan ito alinsumod sa batas ng tao, kalikasan at ng diyos kung meron man."




Napaisip tuloy ako.

Mahirap ngang kumawala sa kung ano mang maskara ang sinusuot mo.

Siguro, hindi na mahalaga ngayon kung ano ang tunay na ikaw...kundi ang maskarang sinusuot mo. Mahirap kasing ilantad mo ang tunay mong mukha pagkatapos ay hindi naman pala magugustuhan ng iba.

Nawawala na ang katotohanan sa ating mga bagay dahil sa samu't-saring pagkukunwaring ginagawa nating lahat.

Nakakatakot lang.

Baka sa susunod akong magtanggal ng maskara ay maskara pa rin pala...

O di kaya...

Wala pala talaga akong mukha at binubuo ko lang ang aking pagkatao gamit ang aking mga maskara.







Masama bang subukang ipakita ko ang tunay kong sarili?