Wednesday, August 29, 2007

TEENAGE TIMELINE(Ang buhay ng dalagitang BITTERBITCH)

TEENAGE TIMELINE...(Ang buhay ng dalagitang BITTERBITCH)

Photo Sharing and Video Hosting at PhotobucketPhoto Sharing and Video Hosting at PhotobucketPhoto Sharing and Video Hosting at Photobucket



Today...August 29...marks the end of my teenage years. Korek! 20 na ako today...

So, dahil emosyonal ako at mahilig magbalik sa nakaraan ay magtitrip tayo pabalik sa mga nangyari sa aking teenage life...

13-first year high ako nito. This year ay simula ng napakaraming bago sa buhay ko. Siyempre, after 6 years sa elementary na may service ako, complete independence naman ang drama ko dito. Pinayagan na ako ni mudang na magcommute. Dito rin sa taong ito ay nagsimula ulit akong umasa na makita na ang lalake para sa akin. Matapos kasi ng pagpaparaya ko noong grade 6 ay inisip kong siguro naman sa hayskul ay pantay-pantay na ang labanan. Dalawa ang nakita ko. Iyong una, crush lang. Siya ang ultimate crush ko noon. Sabi ko sa sarili ko at dinadasal ko na kahit hindi man kami magkakilala basta magkaroon ako ng isang buong araw with him. 1st year ako noon at siya naman ay 4th year. Yung pangalawa, si A.J.D.C. yun yung seryosohan kunong emosyon ekek. Binabayad ko pa siya ng gagawa ng drafting plates niya para pumasa siya...punyeta! Ang resulta, sa akin pa nagpatulong para maligawan yung gusto niya.

14-Nakalagpas na ako AJDC sickness ko. Pero crush ko pa rin siya noon pero hanggang doon na lang. Walang masyadong landiang nangyari sa taong ito. Nagfocus ako sa studies ko kaya flying high ang aking mga grado. Dito ko nakilala ang hayskul barkada ko na up to now ay ka-close ko pa rin. Nagkaroon ako ng isang crush na first year high...

15- Third year na ako. Nagsisimula na akong magalit sa diyos nitong mga panahong ito. Nagagalit ako noon, dahil amidst all the blessings na binibigay niya sa akin...hindi ko pa rin nakukuha ang gusto ko...lalake! Lumilinya pa ako noon na hindi ko naman ginusto lahat ng binibigay niya, nakit di niya maibigay ang gusto ko. At kung anu-ano pang kadramahan ng isang hayskul baklita. haha! Siguro, napepressure lang ako noon, dahil ang mga bilat kong frends ay kahit hindi na tumayo ng upuan ay mayrong lalake. Nakita ko uli sa loob ng computer room ang crush kong 1st year dati...2nd year na siya. He is still cute as ever. Sabi ko, this is it. Prof ko rin nung 2nd year ang computer prof niya kaya hiningi ko ang pangalan at numero. Pero, ang manang na maldita, inistore lang ang numero...wala nmang ginawa. Nagpatuloy ang galit ko sa diyos hanggang dumating ang retreat. Binuhos ko talaga lahat doon ang galit ko, iyak, mura, name it...ginawa ko. To my surprise, habang nasa bus na kami pauwi, may na wrong send sa aking fone...to my surprise ulit...si crush ko pala iyon. Ang saya di ba? Dito na nagsimula ang T.L. phase ng buhay ko. Sabi ko, baka ito na...baka siya na. Nagtext kami. Natakot pa ako noong nalaman niyang bakla ako. Mild homophobic kemeru daw siya. Pero with my powers of persuasion ay napapayag kong maging frends kami. Effort ang ginawa ko doon kung effort. Nagwork naman kahit konti. Dumating yung panahon na hindi na lang ako ang tumatawag sa kanila...tumatawag na rin siya sa bahay. Minsan nagsasabay na kami pumasok dahil malapit lang siy sa skul. Pinagbabawalan pa niya ako magyosi. Dumating kami sa phase na kulang na lang ang formalization(o ako lang nakafeel nun). Akala ko hindi na matatapos ang lahat ng kasiyahan. AFter ng Valentine's day ay nalaman ko na lang na nililigawan na niya ang isa kong kaibigan. Nagalit ako. Napuno ng galit ang puso ko. Matapos ang lahat...oras...libreng libro...pag-intindi...doon lang pala mapupunta ang lahat. Mula ng araw na malaman ko ang balita...doon na ako nagsimulang magsuot ng itim. Itim ang sumimbolo ng namatay kong pag-ibig na pinipilit kong ilaban pero walang nagyayari. Basta ang sabi ko, gagantihan ko ang kaibigan ko...pero si boylet, patuloy ko pa ring minahal...

16-Naging klasmeyt ko ang frend ko nang taong ito. From being popular sa klase, lumagpak ang karera niya. Siniraan ko siya sa lahat ng klasmeyts ko...hanggang sa ang kausap niya na lang ay yung binabakstab niya dati na klasmeyt niya. hahaha. Ito siguro ang pinakamagulong taon ko sa hayskul. Hindi na ako nakakapgperform ng maigi sa klas dahil laging namumugto mata ko. Kahit alam ko na noong wala naman talaga, patuloy ko pa ring inilalaban ang pagmamahal ko. Hanggang sinabi ko pa rin sa kanya na hanggang nasa iisa kaming eskuwelahan, hindi ko siya papayagang maging masaya...
SIyempre, graduation din ang isa sa mga nagyari sa taong ito. nagkahiwahiwalay na kami ng barkada ko. Ako lamg kasi ang may gusto ng Arts and ol those kemeru. Sila gustong magpakadalubhasa sa nursing at engineering at commerce.

17-College na. Bago ang lahat. Dito sa taong ito ay nahanap ko ang tunay kong calling...ang teatro. Sumali akong AA at hindi ako nagkamail sa desiyon ko. Nakita ko ulit yung 4th year na crush ko. AA din pala siya. Masaya akong naging close kami kahit wala na akong feelings for him. Dito ko rin simulang nakita ang iba ko pang kakayahan.
Isang gabi, may tumawag sa bahay namin. SI T.L. Nagkukuwnto siya tungkol sa isang babae na gusto niya at hindi niya maukha dahil hindi siya kayang seryosohin. Noong moment na iyon ay naluha ako. Iyon ang huling luha ko para sa kanya. Pagkatapos naming mag-usap ay pinalaya ko na ang naagnas kong pagmamahal sa kanya. Narealize kong kahit nagtagumpay akong hindi maging sila ng kaibigan ko, marami pa ring babae diyan. Maraming babae ang bibihag sa puso niya pero ako?...hindi ako kailanman magiging laman ng sakim niyang puso.
Kaya ang sabi ko sa sarili ko, simula na ito ng pagtalikod ko sa pag-ibig. Ang pag-ibig ay para lang sa mahihina sabi ko.

18-Naging officer ako sa AA. Dito ko ibinuhos ang lahat ng pagkukulamg sa akin ng pag-ibig. Minahal ko ng buong puso ang organisasyon at ang trabaho ko dito. Nakilala ako bilang bitterbitch...ang malditang bitter sa pag-ibig. ANg taong ito ay puno ng blessings sa aking karera. Patuloy ang pagdating ng mga magagandang komento tungkol sa aking pag-arte. Nakasulat din ako ng play na naisama sa aming anniversary production.

19-Ito ay taon ng pagsubok. May nagyari sa aking problema na akala ko hindi ko na malalagpasan. Sa problemang ito ay kinailangan kong pakawalan ang aking mga pangarap sa organisasyon at manatili na lamang miyembro. Nasaktan ako. Sabi ko, ang posisyon na lamang ang meron ako, pati ba iyon ay kukunin pa rin sa akin ng diyos? Matagal akong nalungkot. pero sabi nga...the show must go on. Kaya tayo ako uli...at lumaban. Narealize kong hindi dahil sa posisyon kaya ako kilala at nirerspeto. Dahil sa ako ay ako. Hindi dahil sa posisyon. Bagamat mahirap, nailaban ko naman.
AFter din ng matagal na panahon na isinusuka ko ang pag-ibig ay binigla ako ng tadhana. May nakilala akong first year na apprentice sa organisasyon. AT doon na nagsimula. Pinigilan ko man sa simula dahil hindi ko matanggap sa sarili ko...ay wala na rin akong nagawa. Umibig ako sa kanya. Dito ko masasabi na nagmahal na ako ng totoo. Binigay ko ang lahat kaya kong ibigay ng walang hinihinging kapalit. Hindi ko man maintindihan ang aking sarili, sa loob ko ay may namumuong pag-asa. AKala ko kasi dati ay hindi ko na kayang magmahal. Pero dumating nga ang taong iyon at nabuhay muli ang aking puso. AT katulad ng mga nakaraan...umasa ulit ako. Umasa akong baka siya na. AT katulad uli ng mga nakaraan...nagkamali na naman ako. Ibang tao ang gusto niya...bagmat lalaki rin...iba pa rin at hindi ako. Bumaha ang luha...napuno muli ng galit ang puso ko at inisip kong maghiganti. Mabuti na lamang at nagising ang aking Buddha Nature dahil sa chanting at naisip kong hindi tama ang gumanti. Hindi nila kasalanan ang magmahalan. Pero siyempre, masakit pa rin dahil kabiguan na naman ito para sa akin. Matagal din ang pinagdaanan ko bago ko siya mapalaya sa aking puso. Pinapagalitan na nga ako ng aking mga kaibigan noon. Pero habang tumatagal, ay natanggap ko din. Proud kong sinasabi ngayon na wala na ako kahit isang butil ng pagmamahal para sa kanya.

At ngayon...

20 na ako. Hindi ko alam kung ano mangyayari peromasaya kong haharapin ang bawat kabanata ng bago kong buhay. Mabigo man sa buhay o pagmamahal...tatyo pa rin ako...patuloy na lalaban...

coz i am and forever will be....
Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Saturday, August 25, 2007

Premature Attractions

PREMATURE ATTRACTIONS

Nitong mga nakaraang araw ay nagkakaroon ako ng mga "tunganga" moments bago ako matulog sa gabi. Medyo nsira kasi ang reception ng cable ko sa kuwarto kaya channel 2 lang ang malinaw. Hindi ko naman type lahat ng palabas ng dos kaya maaga ko na lang pinapatay ang TV at nag-eenjoy sa dilim ng kuwarto. Sa isang linggong puro ganito ang drama ko ay nagkakaroon ako ng oras para pag-isipan ang mga nagyayari at ginagawa ko sa buhay ko lately...



Nitong mga nakaraang mga araw kasi ay nakakaramdam ako ng feeling na medyo bago para sa akin. Namimiss kong mainlove. Yung tipong kinikilig ako ng mag-isa sa jeep pauwi...Yung mag-isa akong nangingiti kahit nasa gitna ako ng mga taong hindi ko naman kilala sa daan... Yung laging may tumutugtog na music sa ulo ko na masarap ding sabayan habang naglalakad... Yung may inaalala ka maggising mo at bago ka matulog... mga ganoong bagay.



Sobrang weird nung feeling na iyon sa akin dahil alam ko namang hindi ako ganoon dati. Sa mga nakakakilala sa akin, ay alam nilang hindi tipikal na xi iyong nakakamiss ng love. Ilang taon akong naging nuknukan ng kabitteran sa buhay at pag-ibig. iyong kulang na lang na kapag may nakikita akong sweet ay sunugin ko sila. Dumating ang panahon na sinusuka ko na ang pag-ibig dahil gusto ko na siyang iwasan habang nabubuhay ako.



Pero ngayon, kakaiba atang namimiss ko ang magmahal.



Iniisip ko sigurong maraming pagbabagong nangyari sa pagkatao ko...sa aking personalidad at paguugali...matapos ang huling beses na nagmahal ako. Iniisip kong ang pagmamahal na nagyari sa akin noon ay masyadong binago ang aking pagkatao. Binura nito ang kapaitan ng puso ko. Binuhay nito muli ang aking puso. Isang pagmamahal na lumamon sa aking buong sarili. Ganoon siya kabigat na siguro iniisip kong bakit hindi ko siya ulitin. Bakit hindi ko siya subukan muli sa iba.

Pero sa aking kagustuhan na muling umibig ay maling mga pintuan naman ata ang kinakatukan ko. Nararamdaman ko kasi na pinipilit kong maghanap ng mga tao na baka sakaling sa kanila ko uli maramdaman ang naramdaman ko. At noong sinabi kobng pilit...pilit talaga. Pilit na nag-aaway na ang kagustuhan kong makahanap ng pag-ibig at ang aking tunay na personalidad.

Ako kasi yung klase ng tao na may kasinglaki ng aparador na pride at kasing taas ng Mt. Apo na standards. Hindi ko ipagsusuksukan ang sarili ko sayo kung pakiramdam ko ay pinabababa ko naman ang pagkatao ko...or to that effect.

Pero ngayon...ay yung na nga.

Kaya nitong mga nakaraang araw ay nagkaroon ako ng realization na gumising muna sa aking pagdiday dreaming. Sabi ko nga sa sarili ko ay hindi ko kayang gawin lahat at kontrolin laaht ng bagay. Isasama ko na lang ang aking minimithi sa aking chanting.

Sabi nga ng isang quote...ang pagmamahal minsan ay parang nagmamahal ka sa isang pader. Kahit ipilit mo ang sarili mo, wala pa rin silang tinag. So I will spare myself na lang from the hurt. Kung hindi...hindi...kung oo...oo. At kung hindi talaga matinag ay gibain na lang.

Mas magandang mahinog muna ang mga emosyon at pagsasama kesa ipipilit siya ng masyadong maaga.

Kay B.M.S: Siguro masyado lang ako nagstick sa realidad na dapat ikaw ang buddy ko. At masyado akong sumaya na nakakapagtext tayo. Pero siguro hanggang doon na lang iyon. Parang pinipilit kong magbra kahit wala nman akong suso. Ganoon ang metaphor ko sa samahan natin. Pinipilit ang wala naman at hindi dapat.

Kay tooot: You are just an apprentice. Hindi ko dapat pababain ang sarili ko sayo. Tingnan na lang natin ang mga mangyayari sa mga susunod na araw.

Pero don't get me wrong. Hindi ako nagdadrama ha. Masaya kong narealize ang mga bagay na ito.

Oh, but now
I don't find myself bouncing home
Whistling buttonhole tunes to make me cry
No more I love you's
The language is leaving me
No more i love you's changes are shifting
Outside the words

Saturday, August 04, 2007

DARKEST DAY EVR!

DARKEST DAY EVR!


25 days to go and im turning 20 na.

Bakit pa naloloka ako dito sa birthday na ito? Kasi naman, these year marks the end ng aking teenager days.

For me, it marks a new beginnging...

A new chapter...

New friends...

New boylets...

More blessings...

More challenges...

And besides, im the kind of person na hindi takot tumanda. For me, habang tumatanda ay mas lalo ka nagiging wise at mas fabulous. Trip ko pa nga magparty kahit inuuod na ang fez ko at body.

At dahil siyempre malapit nq magbirthday, ililista ko na ang aking much awaited wishlist. For the dirst time in my life ay naghanda ako ng wishlist. Sawa na siguro akong maghintay na may magbigay. At kung may magbibigay ay hindi ko pa gusto...hahaha! Why will I settle for things given to me na hindi ko gusto...if i could tell people na kunhg nao gusto nila and see kung kaya nilang ibigay yun sa akin...(parang di na gifts to ah) db tama nman ako?

Pero bago yun, igigreet ko muna in advance din ang aking mga frends na magcecelbrate din ng kanilang birthday ngayong august.

AUGUST 8- AA ALumna and friend Ate Dewi
AUGUST 11-Jon De Chavez
AUGUST 17- BUDDY Mark
AUGUST 20- Batchmate and friend MArian
AND siyempre...AUGUST 29-MALDITA!
WISHLIST:
1. portable DVD player...cge na pls.
2. bench undies- im tired of my plain ones kc.
3. zippo- ung lighter
4. Plantsa sa buhok o blower
5. Kaha ng marlboro lights-huwag naman sana lahat kayo ito ang ibigay...35 pesos lang ba halaga ng pagmamahal niyo sa akin!
6. pumps- pls. i need new shoes.
7. skinny keans
8. fabulous tops- my quintessential fabulous black tops, or my new favorite colored shirts
9. boquet of white roses- dream ko ito eversince
10. porNARNIA-hehehe.
11.Special date with....toooooot! hehehe.
12. AQUARIUS or SCORPIO- nagpaparinig na po....
13. heartfelt na letter- pero pag letter lang dapt my kasamng gift ah.hehehe
14. BUDDY Mark-hehehe...mas maganda pa kung makukumpleto niyo lahat ng buddies ko.
15.Overnyt inuman
16. white na herbench wallet
17. A good TOP- if u know waht i mean.
18-infinity. BOYFRIEND

Ayan ah... maraming araw pa ang dadaan...sana makapagprepare na kayo. Dadaan din ang prelims...magtipid kayo ng baon niyo...

Huwag kayo magpapakita kung HAPPY BIRTHDAY lang ang ibibigay niyo sa akin. Buong buhay ko puro greetings na lang ang natatanggap ko!

Wednesday, August 01, 2007

Patikim...

PATIKIM...

Ang mga pelikula…bumebenta dahil sa mga trailers nila. Bago pa lamang ilabas ang film, trailers na ang inaabangan ng mga manunuod. Dito nasasabi kung kaabang-abang ba ang pelikulang panonorin. Ang mga libro…dinadagsa ng mga mambabasa dahil sa bonggang covers nito. I remember noong bata pa ako ay mahilig akong magbasa. Every Sunday ay trip to the nearest bookstore ang drama ko….at ang pocketbook na may pinakamagandang cover ay inuuwi ko upang mabasa. Ang mga play din ganoon…Mas nakikiliti ang utak ng mga manunuod kung sa teasers pa lamang ay makukuha mo na ang kanilang atensyon.

Ganoon siguro talaga. Kinakagat natin ang mga patikim dahil kapag nagandahan tayo sa kanila ay umaasa na tayong may magandang makukuha sa panunuod o pagbabasa nito.

Pero paano kung puro patikim na lang? Paano kung ang trailer e wala pa lang pelikulang kasunod. O ang librong may bonggang cover ay hanggang sa cover lang pala maganda.

Ganyan ang istorya ng aking buhay pag-ibig. Kung hindi nagtatapos sa isang trahedya ay hanggang trailer lang.

Hindi ko na bibilangin ang mga istoryang ganito sa buhay ko. Baka bumaha lang ang luha o sunugin ko lang itong netopia dapitan.

Hindi ko maintindihan kung bakit ganito lagi ang buhay pag-ibig ko.

Dalawa lang naman ang kinababagsakan ng mga lalake sa buhay ko:

Una…ang mga lalakeng natututunan kong mahalin at pag-ubusan ng effort at panahon. Sila ang mga lalakeng nagiging crush ko pagkatapos nagiging ka-close ko hanggang sa humantong na sa love. O pwede ring sila ang mga lalakeng ka-close ko pagkatapos sa di maipaliwanag na suntok ng tadhana ay nahuhulog ako para sa kanila.

Lahat ng mga lalakeng nasa kategoryang ito ay sadya o di sinasadyang nasasaktan ako. Kaya trahedya ang kinalalabasan ng aming kuwento. Ito ang mga pag-big na tumatatak sa puso ko at minsan ay mahihirapan akong mag-move on. Minsan kinailangan ko pang gumanti, at ang huli ay kinailangan ko pa ng Buddhist Wisdom and Chandting para lang maintindihan kong di talaga kami para sa isa’t-isa.

Ganoon talaga kasi ako kapag nagmahal, kahit ano pa man yan, binibigay ko talaga yung buong oras, panahon at pagkatao ko. Magbibigay ka na rin lang dib a? E di buo na.

Pangalawa…Ang mga lalakeng una naming lumalapit sa akin. Sila yung mga lalakeng Bago pa man makilala ng lubusan ay umaamin nang gusto nila ako. (siguro nachachallenge sila sa personalidad ko…charot!) Sila ang mga lalakeng nakikita ko sa downelink o bigla na lang makakabangga sa kalsada o manghihiram ng lighter sa baba ng LRT.
Lahat ng lalakeng kabilang sa kategoryang ito ay nawawala sa akin dahil sa punyetang rason. Ayoko kasi ng minamadali ako. Ayaw kong magrelasyon dahil gusto ko lang. Gusto ko mahal ko. E yung iba minamadali ako…kaya ayun, umaalis na lang sila. Yung iba naman, hindi nakakapghintay. Sa una maghihintay daw, pero after a week, may iba na. Hindi ko naman sinabing maghintay ng isang taon o buwan di ba? Gusto ko rin ng lalake no. Mga 2 weeks kaya…charot!

Pangatlo…ang mga lalakeng walang magawa at gusting ibandera ang mga pagkalalake nila sa kung sinu-sino. Sila yung mga may boyfriend at girlfriend na pero gusto pa rin akong isama sa drama ng buhay nila.

Ako naman…meron na, so bakit pa ako makikisawsaw..di ba? At saka selfish din ako at times. Gusto ko yung akin…akin lang. ayaw ko ng kahati. Kaya ang ending, hindi ko na alng sila binibigyang pansin.

At ang pang-apat at huli…ang mga lalakeng maganda ang start ng drama namin. Pareho kami ng gusto. Pareho kami ng takbo ng utak. Nasa kanya lahat ng gusto ko. At nasa akin din ang mga gusto niya.

Mukhang perfect pair na ba? Wit! Hindi pa rin. Sa kung naong kabongga ng pilot episode naming ay bigla na lang pinuputol ng network ang serye. Wala man lang ending. Bigla na lang nagdidisappearing act ang mga gago.

Kaya ayan…sinong matutuwa sa buhay pag-ibig na ganyan.

Hindi ko inaalis ang katotohanan na natuto ako sa bawat isang experience na iyon…pero hanggang patikim na lang ba? Para kang binigyan ng lollipop..tapos kinain mo na…tapos babawiin pa sayo.

Kaya siguro ganito ang pagtingin ko sa pag-ibig…bitter.

Pero masisisi niyo ba ako…

Hay…soon I’ turn twenty na. Sana di lang edad ang madagdag…sana lalake rin.

At sana hindi lang hanggang patikim…hanggang kainan din…hahaha!